به گزارش روابط عمومي دانشگاه: جشن با شكوه آزادسازي خرمشهر با حضور رئيس دانشگاه صنعتي قم، پدر شهيد سامانلو از شهداي مدافع حرم، كاركنان و دانشجويان در سالن همايش هاي شهيد آخوندي اين دانشگاه برگزار شد.
در ابتداي اين مراسم دكتر خوشنويسان رئيس دانشگاه ضمن خير به مقدم به حضار به ويژه پدر شهيد سامانلو، آزادسازي خرمشهر را نشان از وحدت ملي و داشتن رهبري بزرگ و بصير دانست.
وي افزود: خاطرات آن دوران فراموش نشدني است. بنده در آن دوران در كرمان بنا به مسئوليتي كه در سپاه داشتم مشغول فعاليت بودم و با دوستانمان قرار گذاشته بوديم كه مسئوليت هايمان را واگذار كنيم و ما هم به خرمشهر برويم. در آن زمان كسي فكر نمي كرد كه اهل شمال است يا جنوب، آن زمان خرمشهر قلب ايران بود و همه براي آزادي آن جانفشاني مي كردند. اين وحدت ملي باعث شد كه با تجهيزات كم نظامي، ملت ايران توانست در مقابل رژيم بعث كه در واقع از سوي دشمنان ايران حمايت هاي مالي، نظامي و... مي شد،پيروز شود.
در ادامه پدر شهيد سامانلو از شهداي مدافع حرم ضمن تشكر از توجه مسئولين و دانشجويان به زنده نگاه داشتن ياد و خاطره اين شهيد همه جاويد به بيان خاطراتي از شهيد سعيد سامانلو پرداخت.
وي گفت: بعد از مدتي كه از شهادت پسرم سعيد گذشته بود عكسي از سيزده سالگي او پيدا كرديم كه سعيد پشت آن نوشته بود اين عكس متعلق به دوران راهنمايي شهيد سعيد سامانلو است.
پدر شهيد سامانلو افزود: سعيد از همان دوران نوجواني راه خود را پيدا كرده بود. همه تلاشش اين بود كه در زندگي گناه نكند. اگر گناهي هم مي كرد حتي گناه صغيره آن قدر گريه و تضرع مي كرد تا مورد بخشش خداوند متعال قرار گيرد.
وي خاطر نشان كرد: همه ما شهادت را مرحله رفيع تكامل انسان مي دانيم ولي سعيد پس از حضور در كلاس هاي سير عرفان شناسي علما مي گفت : رسيدن به عرفان ناب الهي نهايت تكامل است و شهادت به نوعي مكمل آن است.
در پايان نيز استاد مرتضوي از اساتيد دانشگاه صنعتي قم كه در آن روزها در خرمشهر حضور داشت: سوم خرداد را يكي از بزرگترين حادثه هاي ملي و ميهني ما ايرانيان دانست و افزود: اين روز متعلق به همه ايرانيان است و نبايد به آن به ديد جناحي يا سياسي نگريست. ما كه در آن زمان در خرمشهر حضور داشتيم،از خودگذشتگي شهدا و جانبازان را با تمام وجود لمس كرديم.امروز سال ها از آزادسازي خرمشهر مي گذرد و خرمشهر براي هميشه آزاد شد و مردم به زندگي عادي و روزمره خود برگشتند اما چه بسيار جانبازاني كه هنوز از مشكلات شيميايي، اعصاب و روان و بيماري هايي را كه از دوران جنگ به يادگار آوردند حتي ثانيه اي نمي توانند به زندگي روزمره خود ادامه دهند. اين عزيزان دين بزرگي را بر دوش تك به تك ما گذاشته اند.
